Park

Sydney

Skublik

budka z ramenem

Skowyt

Skowyt szła wolno przez park. Na plecach miała przewieszony ogromny miecz (taki jak ma Zabuza), a zaraz obok niej szedł dwumetrowy czarny wilk. Skowyt miała dziwne wrażenie, że ktoś za nią idzie, ale powstrzymała się i nie spojrzała za siebie. W końcu nie była tchórzem. Wilk położył się na trawie i głośnym westchnięciem oznajmił, że on juz dalej nie idzie. Skowyt ze zrezygnowaniem spojrzała na wilka, oparła miecz o drzewo pod którym leżał wilk i usiadła na pobliskiej ławce...

Mitz

Dziewczyna usłyszała głuche uderzenie gdzieś za sobą. Było one stłumione przez trawę. Po chwili dało się słyszeć jakieś pojękiwania i nażekanie. Nie wiedziała dokładnie co eydaje z siebie takie zawodzenie, jednak ów osobnik zaraz się pokazał. Był to Mitz, który zleciał z drzewa podczas drzemki.

Skowyt

Skowyt spojrzała z rozbawieniem na Mitza. Całą siłą woli powstrzymała się żeby nie wybuchnąć śmiechem.
- Ej... W porządku? - spytała mimowolnie spoglądając na drzewo, z którego spadł chłopak.

Mitz

- Tak, nie jest źle.
Widząc jak dziewczyna powstrzymuje się od śmiechu obdarzył ją cipełym spojrzeniem.
- No prosze, śmiej się do woli, mi to nie przeszkadza ^^

Skowyt

- Niee... - odparła szybko - To byłoby troche... chamskie...
Wilk, który cały czas leżał w cieniu drzewa teraz podniósł łeb i spojrzał z zainteresowaniem na chłopaka. W końcu wilk nie jadł jeszcze obiadu...
Skowyt nie zauważyła spojrzenia wilka, albo zauważyła i je zignorowała.
- Sam się włóczysz po parku? Raczej studenci Akademii łażą tu w grupach...

Mitz

- No sam sam, nie mam jakkoś wielu kolegów, a pozatym lubie czasem samotność.
Chłopak powiedział z uśmiechem na twarzy. Wtedy dojrzał spojrzenie wilka.
- Em... Ten wilk tak się na mnie patrzy... Czy widzi we mnie ofiarę ? Bo ja raczej z tych żylastych....

Skowyt

Skowyt spojrzała na swojego wilka.
- Przestań! - warknęła
Wilk wyszczerzył kły i warknął ostrzegawczo. Skowyt spojrzała wymownie w niebo, a później znowu na wilka i westchnęła.
- On tak zawsze... Strasznie uparty... - powiedziała patrząc na chłopaka.

Mitz

- To, że uparty to dobrze, ale może nie powinien jeść ludzi.... To niezdrowe.,...
Powiedział cicho przyglądając się jakiś czas wilkowi następnie kierując wzrok na dziewczynę.
- A przepraszam, nie przedstawiłem się, Mitzrael Tanzashi ^^

Skowyt

- Skowyt Ookami - powiedziała z uśmiechem dziewczyna. - A skoro już mój wilk się tobą zainteresował to jego imię też powineneś znać... Higashi... Może jeśli będzie próbował cię zjeść to znajomość jego imienia przedłuży ci życie...
Skowyt zerknęła do wilka i wybuchnęła śmiechem.
- Sorraski Mitz... - powiedziała po chwili.

Mitz

- No miło by było... A pani by mnie nie uratowałą ? No wie pai co....
Zrobił minę skrzywdzonego dziecka.
- Ten wilk serio taki groźny jest ? ;]

Skowyt

- Może bym cię uratowała... - powiedziała Skowyt i spojrzała na swojego wilka - Groźny? Nie jestem pewna. Duży jest na pewno. Ale raczej groźny nie... Chociaż...
Skowyt spojrzała na wilka.
- Wstawaj!
Wilk powoli wstał i przeciągnął się. Dopiero teraz Mitz mógł zobaczyć jaki Higashi jest duży. Wilk miał ponad dwa metry...

Mitz

Chłopak spojrzał na wilka z przerażeniem...
- EE... no tak, mały to on nie jest to prawda...
Przełknął głośno śline.
- I to może przed pani wypowiedzią naprawde mnie na duchu podniosło, nie ma co

Skowyt

Skowyt uśmiechnęła się lekko.
- Spoko. On nic nikomu nie zrobi... Bez wyraźnego rozkazu... A ty mi sie jeszcze nie naraziłeś... - powiedziała oceniając w myślach czy gdyby Higashi zaatakował Mitza, ten miałby jakieś szanse.